ინდიფერენტიზმი ანუ ის რაც გვიყვარს

Tags

აზრის გამოხატვა, ბედნიერი ერი, ილია, ინდიფერენტიზმი, ინდიფერენტული, მარტინ ნიიმიოლერი, საკუთარი პოზიცია, სიტყვის თავისუფლება, სრუ პატრიოტები, სქოლიო, სხვისი ჭირი ღობეს ჩხირი, უკიდურესობა, უცხო სიტყვათა ლექსიკონი, ქართველი კაცი, ხმის ამოღება

ქართველების ლექსიკა ორ უკიდურესობად იყოფა, უფროსწორედ თვითონ ქართველები იყოფიან უკიდურესობებად, როცა საქმე ლექსიკას ეხება. ერთი უკიდურესობა ყველა იმ ადამიანს მოიცავს  ვისაც სიტყვათა მარაგის ნაკლებობა აქვს, უნდა რაღაცის თქმა და ვერ ამბობს, სიტყვები არ ყოფნის, ან ენა ებმევა. ასეთი ადამიანებისდამი უმეტესად სიბრალულის გრძნობა უჩნდებათ ხოლმე, მაგრამ არიან სხვანაირებიც, რომელთაც მე მეორე უკიდურესობას ვუწოდებდი და რომლებიც სიბრალულის ნაცვლად ზიზღს უფრო იწვევენ.  მაგ. ბავშვები რომლებსაც გონიათ რომ თუ წერისას სიტყვების რთულ კონსტრუქციას გამოიყენებენ და ყველაფერს წინ “ეგრედ წოდებულს” დაუმატებენ ასე უფრო ჭკვიანები გამოჩნდებიან. მათთვის და მათი მსგავსებისთის (ცოტა უფრო მოზრდილი “ერუდიტებისთვის” უცხო სიტყვათა ლექსიკონი სამაგიდო წიგნია, რომელიც თავის გამოსაჩენად უნდა გამოიყენო და დაიხმარო რათა აღფრთოვანებულის მაგივრად “ეგზალტირებული” თქვა.

ასეთმა ადმაიანებმა უმეტესად არ იციან რომ სიტყვების გამოყენებისას მათი დანიშნულების ცოდნა უფრო საჭიროა, და იმისი გააზრება რომ ყველაფერი, ყველგან არ უნდა ილაპარაკო.

წაიკითხე ბოლომდე